ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝΥΜΟ ΟΡΟΣ
Από πέρυσι μας είχε υποσχεθεί ο ιερέας μας, πως θα μας συνόδευε σε ένα προσκύνημα στο Άγιον Όρος και μόλις κάναμε την λήξη των κατηχητικών μας συνάξεων, δεν του αφήσαμε κανένα περιθώριο, μα του το θυμίζαμε καθημερινώς.
Έτσι την Τρίτη 18η του Ιούνη και αφού ο π.Χρυσόστομος Τελίδης φρόντισε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια του οδοιπορικού μας αυτού, ξεκινήσαμε για μια περιπέτεια, για ένα ταξίδι που θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη μας και θα το θυμόμαστε για πάντα.
Η Αναχώρηση μας:
Μια μικρή ομάδα τεσσάρων εφήβων, τριών από το ανώτερο κατηχητικό της Ενοριακής Νεανικής Εστίας μας και ενός από τα κατηχητικά της διπλανής Ενορίας, της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου και φυσικά του π. Χρυσοστόμου, εφημέριου του ναού των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Ευκαρπίας, αλλά και κατηχητή μας από το 2010, που ιδρύθηκε η Νεανική Εστία μας, σύμφωνα με το πρόγραμμα αναχώρησε στις 5.00 το πρωΐ από τον ναό μας με κατεύθυνση το Άγιον Όρος και συγκεκριμένα την Σκήτη της Αγίας Άννης. Στις 7.30 φθάσαμε στην Ουρανούπολη όπου προμηθευτήκαμε τα Διαμονητήρια μας και κατόπιν επιβιβαστήκαμε στο μικρό ταχύπλοο "Μικρά Αγία Άννα" το οποίο θα μας πήγαινε στον προορισμό μας.
Η πρώτη στάση μας ήταν στην Δάφνη, το διοικητικό και εμπορικό λιμάνι του Αγίου Όρους και η πλέον απαραίτητη για την αναχώρηση ή την άφιξη όλων όσων επισκέπτονται το Περιβόλι της Παναγιάς. Μετά από μια ολιγόλεπτη στάση στο λιμάνι της Δάφνης και χωρίς άλλη καθυστέρηση συνεχίσαμε με το ταχύπλοο σκάφος, περνώντας ένα-ένα από όλα τα μοναστήρια της δεξιάς πλευράς της χερσονήσου του Άθου, την μονή της Γρηγορίου, του Διονυσίου, του Αγίου Παύλου, την Νέα Σκήτη και τέλος την Αγία Άννα.
1ος προορισμός μας:
Στον αρσανά, το λιμάνι δηλαδή, της Αγίας Άννας μας περίμενε απεσταλμένος από τον π.Νεκτάριο, με δύο μουλάρια, ένα για τα πράγματα μας και ένα για τον ιερέα μας, όπου παίρνοντας μια βαθιά ανάσα αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα μονοπάτια της ευλογημένης αυτής περιοχής από την μητέρα της Παναγίας, την "Γιαγιά", όπως την αποκαλούν στις συζητήσεις τους οι πατέρες των κελιών της Αγιαννανίτικης κοινότητας.
Ο μικρός Νίκος κρατούσε το μουλάρι του π.Χρυσοστόμου, ενώ ο Άνδρέας, ο μεγαλύτερος της παρέας, το δεύτερο μουλάρι με τα πράγματα μας, ο δε Βασίλης μαζί με τον Θοδωρή δεν χόρταιναν να βγάζουν φωτογραφίες για να θυμούνται αυτήν την πρωτόγνωρη εμπειρία, μα και για να έχουν αποδεικτικά στοιχεία πως πραγματικά υπάρχει ένας τέτοιος τόπος και δεν τον φαντάστηκαν, ένας τόπος όπου η φύση θυμίζει πίνακα ζωγραφικής, η ατμόσφαιρα σε μεθά με τις μυρωδιές της και σε οδηγεί στην απόλυτη ηρεμία, η δε παρουσία του Θεού είναι αδιαμφισβήτητη σε κάθε βήμα. 
Μετά από μισή ώρα πεζοπορία στα ανηφορικά μονοπάτια της Αγίας Άννας, φθάσαμε στο κελί της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, όπου μας περίμενε με μια κανάτα δροσερό νερό και κεράσματα ο π.Νεκτάριος της αδελφότητος των Ανανναίων, μας καλωσόρισε και μας έδειξε τα κελιά μας, όπου θα καταλύαμε. Αμέσως μετά προσκυνήσαμε στο εκκλησάκι του κελιού τις παλιές εικόνες του τέμπλου, φιλοτεχνημένες από τους πατέρες της αδελφότητας των Ανανναίων, με την πασίγνωστη ιδιαίτερη δυτικότροπη τεχνοτροπία, εικόνες που κοσμούν μέχρι σήμερα τις εκκλησίες όλου του Ελλαδικού χώρου αλλά και του εξωτερικού και ακούσαμε από τον γέροντα π.Νεκτάριο την μεγάλη και παλιά ιστορία του κελιού, αλλά και ιστορίες των μοναχών της Σκήτης της Αγία....
